Iedere dag is hetzelfde, we moeten op onze telefoon kijken welke dag het is en als er iemand belt schrikken we ervan. Zou dit hetzelfde zijn als wanneer je met pensioen bent? Tijd in overvloed en niets moet. Niets ten nadele van gepensioneerden, maar het voelt nogal doelloos.
Vandaag zijn we alweer zes maanden gesloten. In tegenstelling tot in Nederland, mogen hotels in Duitsland niet open voor toeristen. We mogen alleen mensen een kamer geven die voor hun werk onderweg zijn. In de praktijk komt dat neer op één gast per maand. Steeds dezelfde man, die hier een klant in de buurt heeft.
We vullen de dagen met een beetje klussen en rommelen. Er is altijd wel wat te doen, maar eerlijk gezegd valt het ons steeds zwaarder. Vooral het niet weten wanneer we weer aan de slag mogen is frustrerend. Het gebrek aan perspectief (ik kan het woord niet meer horen).
We troosten ons met de gedachte dat we niet de enige zijn. Iedereen is het zat en wil terug naar normaal.
Wij willen vooral weer ons ding doen. Gasten ontvangen, koken, bedienen. Een normaal werkritme en dat er weer wat muntjes binnenkomen.
Het zal nog wel even duren ben ik bang.
