Zoals we de vorige keer al schreven zijn we op 7 juli open gegaan. We waren er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor, maar het vakantieseizoen begon die dag en er moest toch ook weer eens wat verdient gaan worden. Twee weken tevoren hadden we de boekingsmodule op onze website aangezet en ook bij Booking.com kwamen al reserveringen binnen, dus het moest af. Tot op het laatste moment zijn we druk bezig geweest met opruimen, schilderen en schoonmaken.
We hadden besloten dat we het restaurant nog een tijdje dicht zouden laten, omdat we dan overdag nog de tijd hadden om de laatste twee kamers af te maken. Deze waren al gereserveerd voor een paar weken later, dus die tijd hadden we hard nodig. De foto’s van deze kamers voor op de website hadden we al wel gemaakt, maar dan wel in een kamer zonder behang. Maar daar zie niks van.
Het eerste weekend verliep (op wat beginnersfoutjes na) erg goed. De gasten waren bij binnenkomst blij verrast. Veel gehoord commentaar: “eindelijk eens wat anders”. Minpunt was alleen wel dat men niets kon eten. Dan krijg je meteen ook te maken met de keerzijde van de digitale tijdperk. Op Booking.com kwamen al na dat eerste weekend reacties van gasten binnen waaruit bleek dat de afwezigheid van een restaurant toch wel een minpunt was.
Dat was voor ons reden om de plannen te veranderen en toch maar het restaurant te openen. Een simpel menu moest voldoende zijn dachten we. Het tweede weekend zat het hotel meteen al helemaal vol en alle gasten wilden blijven eten. Lekker, schnitzels! Ze waren niet aan te slepen.
Ook in de week erna kwamen weer reacties op Booking binnen. Nu met het commentaar dat het eten goed had gesmaakt, maar de keuze toch wel wat beperkt was. Om een lang verhaal kort te maken, binnen een maand hadden we een volledig menu met meerdere voor-, hoofd- en nagerechten.
Natuurlijk waren er ook nog de twee kamers die tussendoor nog moesten worden behangen en geschilderd. Tot op de laatste avond voor de gasten kwamen zijn we bezig geweest. Terwijl Ed die laatste avond in de bar de gasten bediende was Auke tot middernacht bezig met behangen. Ondanks dat is het allemaal gelukt en waren de kamers op tijd klaar.
Nu alle kamers klaar waren en het vakantieseizoen op zijn hoogte punt kwam werd steeds drukker en drukker. Het hotel zat ieder weekend vol en ook door de week was het nu erg druk. Lekker natuurlijk, maar we ontdekten nu al snel dat we het met zijn tweeën niet zouden redden. Logisch, want als je om 6 uur opstaat voor het ontbijt en daarna de hele dag bezig bent met schoonmaken, inkopen doen, wassen, strijken en ’s-avonds weer het restaurant en de bar moet draaien, dan hoeft er maar iets te gebeuren en het gaat mis. Gasten komen namelijk de hele dag binnen om in te checken, iets te drinken of om wat eten. Daardoor bleven andere klussen noodgedwongen liggen en leek het zo nu en dan ook best wel eens op Fawlty Towers.
De was gaat daarom inmiddels naar de wasserij en twee keer in de week komt de poetsvrouw. Het ontbijt doen we verder om en om, zodat er steeds een van ons kan uitslapen. Ook in de keuken komt er steeds meer systeem in, mede dankzij de hulp van Marco de broer van Ed (die eigenlijk vakantie kwam vieren) en de aankoop van apparatuur die het werken wat makkelijker maakt. Deze maatregelen hebben goed uitgepakt, want sindsdien hebben we alles goed onder controle.
We hebben de afgelopen maanden veel familie en vrienden mogen verwelkomen in het hotel. Iedereen wil natuurlijk graag zien waar we terecht zijn gekomen en ook om eindelijk weer eens gezellig bij te praten.
Ook de moeder van Auke is langsgeweest. Ondanks de inmiddels hoge leeftijd van 83 wilde ook zij graag weten waar wij nu zitten en hoe het er uitziet. We zijn erg blij dat ze de, voor haar erg lange, reis heeft ondernomen en dat ze alles heeft kunnen bekijken.
Zo langzamerhand begint ook de plaatselijke bevolking de weg naar het hotel terug te vinden. Het leuke daarvan is dat we wat meer te weten komen over de geschiedenis van het pand. Ook vertellen ze anekdotes en komen ze met oude foto’s aanzetten.
Zo is het hotel ooit gesloten door de Duitse Keuringsdienst van Waren omdat er al weken een dood wild zwijn in de kelder lag. De uitbater en de kok hielden nogal van de fles en vergaten het beest te slachten. Verder schijn Hermann Göring hier ooit geslapen te hebben en ging er na de oorlog het gerucht dat er een dooie soldaat in de waterput van het hotel lag.
De oude foto’s die we hebben gekregen geven een beeld van hoe het hotel er voor en na de oorlog uitzag.
Ook kregen we mooie foto’s van de hoogtijdagen van het hotel na de oorlog, toen Hollerath nog een echte wintersportplaats was. Wintersporters komen met de trein aan in Hellenthal om de gaan skiën in Hollerath.
Voor wat betreft de bouwwerkzaamheden is er deze afgelopen maanden door de drukte niet veel meer gedaan. We hebben zelfs nog geen tijd gehad om onze eigen kledingkast in elkaar te zetten. Wel is het tussendoor gelukt om de vlaggen te plaatsen en heeft de brouwerij de buitenreclame en de nieuwe belettering aangebracht.
Al met al een drukke periode, maar we zijn blij en dankbaar dat het goed loopt en dat het er allemaal zo mooi uitziet.
